Konflikt na Ukrainie 2014

Konflikt na Ukrainie nie był spowodowany żadną „rosyjską agresją”, ale chciwością zachodu, który dążył do podporządkowania sobie całego terytorium tego państwa. To nie Rosja jako pierwsza zaczęła mieszać w strukturach legalnej władzy ukraińskiej, ale buntownicy z neojakobińskiej „pomarańczowej rewolucji”, którzy byli wspierani przez swoich mocodawców anglosaskich, syjonistycznych oraz zachodnioeuropejskich. Rosja bardzo długo powstrzymywała się od ingerowania w sprawy ukraińskie. Kreml podjął pierwsze działania dopiero po naleganiach ze strony prorosyjskich aktywistów.

Rewolucja wyłoniła kilka grup interesów, które po obaleniu legalnego przywódcy Wiktora Janukowycza, przejęły władzę nad Ukrainą. Najbardziej bezwzględną grupą buntowników z „Majdanu” są neobanderowcy, którzy mimo historycznych związków z nazistami obecnie cieszą się ogromnych poparciem ze strony zachodu. Samą rewolucję na Ukrainie określa się mianem „pomarańczowej”. Kolor ten jest kojarzony z doktryną polityczną republikanów, których główny filar w USA stanowi polityczna sekta „neokonów”. Historycznie kolor czerwony wskazywał na związki rewolucji z bolszewikami, obecnie zaś kolor pomarańczowy wskazuje na związki przewrotu z republikanami. Neokonserwatyści są ideologiczną mieszanką konserwatyzmu, judeochrześcijaństwa oraz republikanizmu. Ich doktryna polityczna na Starym Kontynencie nie ma racji bytu, gdyż w swej istocie służy interesom amerykańskim, jak niegdyś komunizm mimowolnie służył interesom sowieckim. Warto również dodać, że wielu przywódców kijowskiego majdanu to ludzie związani ze scjentologią lub Opus Dei, a więc z ruchami wrogimi naszemu wielowiekowemu dziedzictwu.

Prawdziwą intencją rewolucji na Ukrainie jest chęć wprowadzenia w tym kraju demoliberalizmu. Podstawowymi założeniami tej ideologii są oczywiście demokracja i liberalizm polityczny. Ponadto wiąże się z nią: wrogość do hierarchii, niszczenie tradycji, oraz nieograniczona tolerancja dla funkcjonowania przeróżnych dewiacji. Filarem tradycji państw europejskich są: autorytaryzm, hierarchia i posłuszeństwo, a w przypadku niektórych państw również imperium. W przypadku Rosji wzmacnianie imperium jest czymś naturalnym, zgodnym z wielowiekową tradycją Chrześcijańskiej Europy. Historycznie rosyjskie dążenia do mocarstwowości nigdy nie wysuwały samoczynnie roszczeń terytorialnych wobec Polski, w przeciwieństwie do aktywnego ostatnio rewizjonizmu ukraińskiego.

Nie możemy wypowiadać wojny ani Rosji Władimira Putina ani Białorusi Aleksandra Łukaszenki, gdyż wtedy de facto, zaatakujemy ostatnie bastiony szczątków naszego dziedzictwa. Przywódcy Węgier, którzy rzeczywiście działają dla dobra własnego kraju, nie wypowiadają wojny Rosji bo wiedzą, że atakując to państwo, zniszczyłyby też siebie. My powinniśmy pójść w węgierskie ślady i postąpić jak niegdyś wybitny pruski dowódca Johann Ludwig Yorck von Wartenburg, który porzucił związki własnego kraju z Napoleonem przechodząc na tradycjonalistyczną stronę cara Aleksandra I. Nic zatem nie stoi na przeszkodzie zmianie kursu z prozachodniego, na prorosyjski. Zachód widzi w nas tylko tarczę do obrony ich własnych zdegenerowanych politycznych ideałów. Rosja jest jak olbrzymia polityczna zapora, która powstrzymuje nadpływającą do nas falę dekadencji.

O tym, że obecna Rosja maszeruje w kierunku tradycji przekonuje nas polityka Władimira Putina. To właśnie w Rosji dewianci poddawani są resocjalizacji, podczas gdy w Polsce, za ich krytykę można pójść do więzienia. Im dalej na zachód, tym terror ten jest silniejszy. W Rosji władze walczą o ochronę życia. Na zachodzie jest z kolei na odwrót, władze walczą o prawo do zabijania nienarodzonych i upośledzonych, każąc surowo tych, którzy się temu przeciwstawiają. W Rosji za profanację świątyni członkinie Pussy Riot poszły do łagru! W Polsce prawdopodobnie za podobny popis w Częstochowie, dostałyby własny program w telewizji. Czy zatem taką chcemy iść drogą? Gdzie się podział ten słynny „polski katolicyzm”, skoro prawicowi i katoliccy publicyści, a nawet księża, nawołują do walki z administracją państwa zwalczającą świętokradztwo? Najwyraźniej pozostał tu jedynie w sferze kulturowej, bo ten tradycyjnie rozumiany zszedł już dawno do podziemia.

Polskie elity, podające się za prawicowe, w większości na Stanach Generalnych, ze swoimi poglądami reprezentowałyby stronę rewolucyjnej lewicy! Przesiąknięte są bowiem: republikanizmem, tolerancją i „prawami człowieka”, czyli antywartościami, które doprowadziły w konsekwencji do pierwszego w historii nowożytnej masowego ludobójstwa mającego miejsce podczas rewolucji we Francji. Szczyt swojego zwyrodnienia republikanie osiągnęli podczas masakry rojalistów w Wandei! Pomimo masowego poparcia dla paryskich władz ze strony przywódców amerykańskich, stowarzyszeń demokratycznych oraz organizacji wolnomularskich, niektóre rządy wystąpiły zbrojnie przeciwko rewolucji. Były to władze: Prus, Austrii, Związku Niemieckiego i przede wszystkim Rosji. Niestety ich wojska zostały uwiązane lokalnymi zamieszkami, przez co siły prusko-niemieckie przegrały na froncie francuskim. To dało zwycięstwo rewolucjonistom, którzy stworzyli we Francji podwaliny do przejęcie władzy w tym kraju przez Napoleona. Skutkiem jego polityki było zalanie krwią całej Europy. W taki bandycki sposób francuscy republikanie rozprzestrzeniali w Europie demokrację i „prawa człowieka”. Dużo się mówi o „zbrodniczych systemach”, ale nikt nie raczy wspomnieć, że pierwszym takowym była właśnie demokracja!

Nauczeni przykładem konsekwencji rewolucji we Francji, nie możemy pozwolić na bezkarne masakrowanie ludności neojakobinom z Kijowa. Separatyści broniący de facto prawowitej władzy są jak współcześni powstańcy z Wandei. Możemy zauważyć wiele analogii między tymi dwoma przewrotami. We Francji obalono legalny rząd, a następnie zamordowano głowę państwa wraz z całą jego rodziną. Dokonano bluźnierczego aktu królobójstwa. Na Ukrainie obalono również prawowitego przywódcę państwa. Wiktor Janukowycz jest więc w pewnym sensie współczesnym Ludwikiem XVI, który na szczęście uniknął publicznej egzekucji, ale nie uniknął kampanii oszczerstw pod jego adresem. Kolejną analogią są występujące w obu przewrotach kontrrewolucje w obronie prawowitego porządku. Obywa spotkały się z równą nienawiścią ze strony zwolenników nowego porewolucyjnego ładu. We Francji jakobini nieludzko rozprawili się z powstaniem w Wandei. Zwłoki zabitych profanowano bądź wykorzystywano do produkcji przedmiotów codziennego użytku. To właśnie demokracji z Paryża, a nie naziści z Niemiec jako pierwsi wytwarzali torebki, buty i rękawiczki z ludzkiej skóry. Nikt jednak nie raczy o tym powiedzieć. Na Ukrainie porewolucyjna władza okazała część swojego zwyrodnienia podczas nieudanych prób masakry bojowników z Donbasu. Ciała mordowanych ludzi podpalano, aby zatuszować ślady po użytych narzędziach zbrodni. Kontrrewolucjonistów ocalił solidaryzm słowiański i mądrość wielu ludzi, którzy poznali już zgubne skutki zachodnich ideologii. Życzmy więc powodzenia zarówno Władimirowi Putinowi, jak i samej Noworosji, gdyż ich sukces wielkim będzie tryumfem świata tradycyjnego nad światem porewolucyjnym.

Dziękuję,

Piotr Marek

Piotr Marek - Kandydat do Sejmiku Województwa Lubelskiego

Kandyduję do lubelskiego Sejmiku Wojewódzkiego. Mam zaszczyt startować jako lubelski lider KW LPR, stąd chcę z grubsza przedstawić co bym chciał zrobić w ramach jego kompetencji.

1. Stanowienie aktów prawa miejscowego, w szczególności statutu województwa, zasad gospodarowania mieniem wojewódzkim, zasad i trybu korzystania z wojewódzkich obiektów i urządzeń użyteczności publicznej

Mienie użyteczności publicznej należy do nas wszystkich, dlatego w interesie każdego mieszkańca Lubelszczyzny powinno leżeć zadbanie o to, aby było ono jak najwyższej jakości. W zasadzie jest to temat rzeka, i długo by o nim opowiadać. Po prostu należy o mienie wspólne dbać, ustalać proste i jasne zasady jak z niego korzystać, i przestrzegać procedur, a nikomu i niczemu nic się nie stanie.

2. Uchwalanie strategii rozwoju województwa oraz wieloletnich programów wojewódzkich

Uważam za priorytet rozwój gospodarczy naszego województwa, poprzez wspieranie rozwoju lokalnych inicjatyw zajmujących się technologią oraz inżynierią. Problemem Lubelszczyzny jest bezrobocie i zacofanie technologiczne, więc należy podjąć wszelkie kroki które te dwa problemy rozwiążą w sposób trwały i efektywny. Dodatkowo zamierzam walczyć o większy rozwój energetyki cieplnej oraz górnictwa węglowego. Choć Lubelszczyzna nie Śląsk, ale zakłady produkujące technologię wykorzystywaną w górnictwie na pewno przyczynią się do rozwoju i spadku bezrobocia w regionie. Tutaj istotnym moim postulatem jest silniejsza współpraca Lubelszczyzny ze Śląskiem w ramach „podobieństwa górniczego” obydwu województw. Ponadto jako sentymentalista miłujący wartości narodowe uważam, że szczególnie ważne powinno być dla nas wspieranie krajowego przemysłu oraz rodzimych inwestorów. Współpraca z zagranicą również wchodzi w grę, ale tylko z najlepszymi, i mam na myśli tutaj Niemców i Japończyków. Ci piersi przodują w przemyśle mechanicznym i technologiach produkcyjnych, ci drudzy w elektronice i informatyce. Jedni i drudzy produkują najlepsze samochody, więc tylko głupiec porzuciłby z nimi współpracę.

3. Uchwalanie planu zagospodarowania przestrzennego

Jako tradycjonalista zamierzam walczyć z profanacją miejsc historycznych. Starówki i okolice zamków nadal muszą zachować swoje tradycyjne walory, zaś galerie, centra handlowe i inne bałwochwalcze pomniki demoliberalizmu mają być lokalizowane z dala od tych pomników historii. Na profanację miejsc istotnych dla Polaków nie będzie miejsca, chyba, że chcemy stać się republiką bananową.. Jak patrzę na zamek nie chcę aby moje oczy były katowane widokiem ohydnej galerii, hipermarketu czy innego tego typu monstrum. Podkreślam tutaj, że niczego nie zamierzam burzyć, ale będę zabiegać o to, aby nie zrobić z dzielnic historycznych demoliberalnego jarmarku.

4. Podejmowanie uchwały w sprawie trybu prac nad projektem uchwały budżetowej

5. Podejmowanie uchwały w sprawie szczegółowości układu wykonawczego budżetu województwa

6. Uchwalanie budżetu województwa

7. Określanie zasad udzielania dotacji przedmiotowych i podmiotowych z budżetu województwa

8. Rozpatrywanie sprawozdań z wykonania budżetu województwa, sprawozdań finansowych województwa oraz sprawozdań z wykonywania wieloletnich programów województwa

W zasadzie wszystkie punkty od 4 do 8 sprowadzają się do tego samego. Jest pięć głównych punktów dotyczących zagospodarowania budżetu województwa. Są to: edukacja, inwestycje, sport, środowisko i zdrowie. Moja koncepcja dla nich to: 10% na edukację, 45% na inwestycje, pozostałe punkty po 15%. Dlaczego najmniej na edukację? Gdyż finansowanie fabryk bezrobocia nastawionych pod etaty dla belfrów zatrudnionych po znajomości to wyrzucanie publicznych pieniędzy w błoto! Dublowanie wielu kierunków humanistycznych, menadżerskich czy jakiś pseudo-technicznych hybryd zarządzania i inżynierii nie będzie miało u mnie poparcia. Konkretne nauki stricte techniczne oraz medyczne będą finansowane za to na poziomie wyższym, naturalnie po pozyskaniu na nie funduszy wynikających dzięki odcięciu od finansowania różnych głupot. Jestem człowiekiem aktywnym, i uważam, że przyszłość województwa leży w zdrowiu i sprawności jego mieszkańców, stąd postuluję, żeby dać nieco większy nakład na sport, zdrowie i środowisko. Jednak główną bolączką Lubelszczyzny jest bezrobocie wynikające z zacofania technologicznego tego województwa. Młodzi Polacy z tego powodu uciekają stąd bez zamiaru powrotu. Dlatego aby ich zatrzymać musimy inwestować, inwestować i przede wszystkim inwestować. Bez inwestycji i przychodów jakie one przynosi nie będzie można o czymkolwiek rozmawiać.

9. Podejmowanie uchwały w sprawie udzielenia lub nieudzielenia absolutorium zarządowi województwa z tytułu wykonania budżetu województwa

Powiem tak, jak się okaże, że inwestycje mają daleko w poważaniu, i będą trwonić nasze pieniądze na nieproduktywną edukację to im absolutorium udzielać nie zamierzam. Nawet jak im sejmik je przydzieli, z racji większości, to i tak nie dzięki mojemu mandatowi.

10. Uchwalanie przepisów dotyczących podatków i opłat lokalnych

Jestem zwolennikiem niskich podatków, minimalizacji biurokracji oraz walki z obciążeniami inicjatywy gospodarczej w województwie. Nie wiem na ile będzie mi dane podziałać, ale postaram się zrobić w tej sprawie jak najwięcej w ramach moich kompetencji. Jak wspomniane kompetencje radnego okażą się wystarczające, będę z inicjatywami chodzić do biur poselskich.

11. Podejmowanie uchwał w sprawie powierzenia zadań samorządu województwa innym jednostkom samorządu terytorialnego

Wiadomo, Sejmik obradujący w Lublinie nie będzie znał od podszewki problemów mieszkańców Hrebennego, i będzie potrzeba przekazać pałeczkę lokalnym działaczom, gdyż oni będą mogli rozwiązać problem szybciej, efektywniej i trafniej niż my w stolicy województwa.

12. Uchwalanie Priorytetów współpracy zagranicznej województwa

Zapewne Sejmik zdominuje PiS, PO, Lewica Razem, PSL, więc będzie mi bardzo, bardzo ciężko cokolwiek zwojować. Zapewne będzie wielkie wymachiwanie ukraińskimi flagami, umizgi do syjonistów, banderowców, rewolucjonistów, buntowników i wbijanie szpilek w serce Rosji. Ja natomiast uważam tą strategię za zgubną dla kraju i województwa, więc postuluję współpracę z sąsiadami, zarówno Rosjanami, jak i Niemcami. Z każdym z tych krajów historycznie udało nam się nawiązać układy, i to bijące na łeb sojusze z Francją czy przeklętym USA.

Punkty 13-20 wyjdą w praniu, tj. wynikają z pracy już jako takiej, także omawianie ich nawet z grubsza nie ma sensu. Postanawiam dodać coś od siebie.

Jako radny będę: nieprzekupny, tradycjonalistyczny, propaństwowy, militarystyczny, zdyscyplinowany, pilny, sumienny, uczciwy, silny, niezależny i kompetentny. Jak ktoś mi nie wierzy, niech spyta moich wieloletnich znajomych.

Piotr Marek,

kandydat do Sejmiku Wojewódzkiego.

Numer 1 KW Liga Polskich Rodzin w Lublinie.

Głos oddany na kogoś innego jest głosem straconym!!!